Αγαπητό μου ημερολόγιο
Γράφει η Α. Θ, μαθήτρια της Γ’ Τάξης. Με αυτό το προσωπικό κειμενικό είδος, όπου η μαθήτρια καταπιάνεται με τον σχολικό εκφοβισμό, έλαβε έπαινο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του Ομίλου Πετρούπολης 2018.
Συγγνώμη που σε ξέχασα αυτές τις μέρες και δεν σου έγραψα, όμως σήμερα έγινε κάτι πολύ σοβαρό, που πρέπει οπωσδήποτε να στο πω.
Λοιπόν καλό μου ας το πάρουμε από την αρχή… Πριν λίγους μήνες ήρθε μια καινούρια κοπέλα στην τάξη μας η Ευθυμία. Η Ευθυμία είναι ένα από τα πιο ζωντανά και αγαθά πλάσματα που έχω γνωρίσει ποτέ. Είναι καλή φίλη, άριστη μαθήτρια, βοηθάει τους πάντες και τα πάντα είναι δοτική και πάνω από όλα δεν κοροϊδεύει ποτέ τους άλλους. Δυστυχώς όμως, δεν εκτιμούσαν όλοι οι συμμαθητές της την καλοσύνη και δεν σέβονταν αυτό τον υπέροχο χαρακτήρα. Δύο αγόρια ο Σπήλιος και ο Μάκης (οι δήθεν «αρχηγοί» της τάξης) ξεκίνησαν να ενοχλούν την Ευθυμία. Στην αρχή, έκαναν μικρά σχόλια στον λόγο της, στα οποία η Ευθυμία δεν αντιδρούσε καθόλου. Προσωπικά είχα αρχίσει να ανησυχώ για την φίλη μου. Όμως αυτή μου είπε χαρακτηριστικά «πλάκα θα κάνουν, δεν τα ξέρεις τώρα τα αγόρια…». Το παραλείψαμε λοιπόν αυτό…
Περνούσε όμως ο καιρός και τα αγόρια την ενοχλούσαν υπερβολικά περισσότερο και για να είμαι ειλικρινής με τον καιρό έβλεπα μία άλλη Ευθυμία. Με αυτά τα ανόητα πλάσματα να χλευάζουν κάθε λέξη της, η ίδια σταδιακά σταμάτησε να συμμετέχει τόσο πολύ στο μάθημα. Απέφευγε να σηκώνει το χέρι της για να απαντήσει στις ερωτήσεις που μας έκαναν οι καθηγητές μας μήτε ήθελε να διαβάζει τις γραπτές της ασκήσεις, οι οποίες ομολογώ ήταν φοβερές.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Προσπάθησα να τη πλησιάσω και να συζητήσουμε την αλλαγή της ως μαθήτρια και πως ο Σπήλιος με τον Μάκη δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα να της κάνουν ότι της κάνουν. Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν η αντίδραση της. Με επιθετικό τρόπο μου είπε να φύγω από μπροστά της, γιατί θέλει να κάτσει μόνη. Ε, τότε ήταν που αποφάσισα να μιλήσω σε μία εχέμυθη, εξαιρετική μας καθηγήτρια την κυρία Σταμάτη. Αφού της αφηγήθηκα ολόκληρη την ιστορία μου είπε πως θα λύσει άμεσα, την επόμενη μέρα κιόλας το συμβάν. Έλα μου όμως που λίγες ώρες που μεσολαβούσαν δεν ήταν λίγες… Σήμερα την τελευταία, στη Λογοτεχνίας, τα δύο αγόρια έκαναν κάτι το εντελώς γελοίο, κάτι απάνθρωπο… Έσκισαν το βιβλίο της φίλης μου και σαν να μην τους έφτανε αυτό έγραψαν στην κασετίνα της άσεμνους χαρακτηρισμούς για την ίδια! Όταν τα αντίκρισε, βούρκωσε και ζήτησε στον κύριο να πάει τουαλέτα. Έχοντας καταλάβει τι συμβαίνει της το επέτρεψε. Επειδή εγώ όμως φοβήθηκα μήπως κάνει καμία βλακεία, ρώτησα τον καθηγητή μας να πάω μαζί της. Ο κύριος μου απάντησε πως καλό θα ήταν να μην πάω για να μην ξεσηκωθούν και οι υπόλοιποι μαθητές. Αρκέστηκα σε αυτό, αλλά ο φόβος μου ακόμα δεν είχε φύγει. Ξαφνικά βλέπω να λείπουν τα χάπια για μία μικρή ασθένεια που αντιμετώπιζε τότε η Ευθυμία από αυτό το μικροσκοπικό μωβ τσεπάκι της κασετίνας της. Μου κόπηκαν τα πόδια και χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο, μα παρά μόνο η υγεία της αγαπημένης μου φίλης, με ταχύτητα φωτός έφυγα από την τάξη χωρίς να ρωτήσω κανέναν. Μέχρι να φτάσω στις τουαλέτες ένιωθα πως θα καταρρεύσω, επειδή ακριβώς δεν ήξερα τι θα αντικρίσω. Και αντίκρισα αυτό που φοβόμουν περισσότερο… Η Ευθυμία να βρίσκεται σε μισολιπόθυμη κατάσταση στις τουαλέτες. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Όμως προσπάθησα να μείνω δυνατή για αυτήν. Όσο μπορούσα της παρείχα τις πρώτες βοήθειες καθώς φώναζα για βοήθεια. Ευτυχώς βρέθηκαν καθηγητές να μας βοηθήσουν. Τελικά, δεν έπαθε κάτι σοβαρό δόξα τον Θεό, μα προληπτικά θα κάτσει δύο μέρες στο νοσοκομείο. Όταν αναρρώσει πλήρως θα γίνει συζήτηση περί του θέματος όπως μου ανέφερε.
Ελπίζω το πάθημα να της γίνει μάθημα και να μην αφήνει ποτέ ξανά κανέναν να την υποβαθμίζει… Όταν μάθω για την εξέλιξη της υγείας της και την επιπλήξεις που θα έχουν οι μαθητές.
Μέχρι τότε, πολλά φιλάκια
Καληνύχτα,
Σταματία
